Sevgi nədir? Görəsən dünyada elə bir adam varmı ki, bu sualın cavabını bilsin? Sevgi bizi bu dünyadan alıb götürür. Biz sevdiyimiz üçün hər şeyə hazır oluruq. Onun üçün bütün dünyanı qarşımıza ala bilirik. Niyə axı? Niyə görə biz birini sevirik və digərlərin hamısı bizim gözümüzdə düşür. Təbii ki, burda söhbət əsl sevgidən gedir. Yaxşı bəs nədir bizi özünə bağlayan və bizi dəli edən bu sevgi?

Bu nə hisdir belə? Sadəcə serotonin, endorfin və oksitosin hormonlarının birgə fəaliyyətimi yoxsa daha ali daha müqəddəs bir hiss? Əgər sevgi həqiqətən də sadəcə emosianal keçid mərhələsində insanların bir-birinə öyrəşməsidirsə onda belə çıxır ki, bizim kimi sevməyimiz müxtəlif şəraitlərdən asılı olaraq dəyişir. Yəni doğrudanmı burda heç bir fenomen yoxdu və bu sadəcə beyinin assosiativ funksiyasıdır? Buna inana bilmirəm mən. Məsələ burasındadır ki, insanlar bəzən çox az gördükləri bir insanı da sevə bilərlər. Və bunu heç cür spesifik nöqtəyi-nəzərdən izah etmək mümkün deyil. Bir oğlan yolda təsadüfən gördüyü bir qıza vurula bilər və onu birdə heç vaxt görmək ehtimalının demək olar ki, 0 olduğunu bilə-bilə ona şeir yaza bilər. O zaman burda hansı emosiyadan və hansı hormondan danışa bilərik. Nəsə inanmağım gəlmir ki, bu oğlanda serotonin  digərlərindən daha yaxşı ifraz oluna bilər. Deməli burda daha anlaşılmaz olan ruhun  qavraması var. Buna Koalyesayağı yaradıcılıq da demək olar. Adətən məşhur yazıçı Paulo Koalye sevgini müqəddəsliyin zirvəsinə qaldırırdı. Bilirsinizmi bəlkə də məsələ heç də sevgidə, beyində və ruhda deyil. Məsələ bizim öz içimizdədir. Məsələ ondadır ki, bizə sevgi lazımdı. Və biz o sevgini axtarır və tapırıq. Nəyin bahasına olursa da olsun onu tapırıq. İnsana uğrunda ölə biləcəyi və ona yaşama səbəbi verən bir məfhuma ehtiyacı var. Sevgiyə. İnsana sevgi lazımdı. Necə ki, müxtəlif çeşid yeməklər bizim bədənimizi qidalandırır eləcə də sevgi bizim ruhumuzun qidası üçün çox vacibdir.

Bu yaxınlarda bir qızla danışıram. Qız mənim psixologiyada oxuduğumu biləndən sonra çox sevinmişdi və sanki mənlə münasibətdə daha da rahatlaşmışdı. Cəmi bir neçə saat idi ki, tanış olmuşduq və bu artıq mənə həyatını danışırdı. Yəqin ki, artıq anladınız... O mənə atası ilə ilk dəfə Luna parka getməyi, ilk dəfə dostları ilə əylənmələrini və bu kimi xoş anları danışmırdı. O mənə öz dərdlərini danışırdı. O danışır və mən sadəcə hörmət əlaməti olaraq ona qulaq asırdım. Beynimdə isə fikirləşirdim ki, bu qızın əslində heç bir dərdi yoxdur. Bağışlayın amma heç cürə ağlım almır ki, kiminsə atası ona repə qulaq asmağa icazə vermirsə bunu o adam özünə böyük dərd etməlidir. Amma bu qız nəhayət ki, axırda onun qəlbini didən əsl problemə gəlib çıxdı. Məsələ burasındadır ki, bu qızın başqa rəfiqələrindən fərqli olaraq sevgilisi yoxdu. Və o özünü həyatda tənha hiss edir. Təsəvvür edirsiniz? Onun əslində gözəl ailəsi var, sevdikləri və inandıqları  dostları var. Və rahatca əldə edə biləcəyi bütün maddi imkanları var amma bir şey yoxdu. Sevgi. Sevgilisinin ona xəyanət etməsi yox, ümumiyyətlə sevgilisinin olmaması bu qızı belə depressiyaya salmışdı.

Görürsünüzmü sadəcə sevgi məvhumunun özü bizim həyatımıza necə təsir edir. Sevgi olmasaydı bizim həyatda yaşamamızın bir anlamı qalardımı? Siz sevgisiz bir dünyanı təsəvvür edə bilirsinizmi? Bir qız tanıyırdım ki, sevgilisi var idi və hər iki ailə onların bu münasibətlərinə qarşı idilər. Qız anlayırdı ki, onların bu sevgisinin bir sonu yoxdur. Amma üzündən heç vaxt gülüş əskik olmazdı. O inanırdı ki, nə vaxtsa bu oğlan onun otağına pəncərədən girib onu başqa ölkəyə qaçıracaq və onlar orda xoşbəxt olacaqlar. Və bir neçə ildən sonra valideynləri gənclərin bu sevgisini görüb ağlaya-ağlaya onlara xeyir-dua verəcəklər. Bir rejissor üçün təsirli ssenaridir. Amma həyat daha ssenari qurdu. Məlum oldu ki, oğlan bu qızı heç sevmirmiş. Onun əslində öz ailəsi var imiş və bu qız onun üçün sadəcə bir əyləncə imiş. Qızın həyatı alt-üst olmuşdu. Bu qızla olan söhbətimdə xeyli çalışandan sonra onu az da ols inandıra bildim ki, həyat əslində davam edir və heç də son deyil.

Baxın sevgi budur. Əlimizdə hər bir şeyin olmasına baxmayaraq əgər sevgi həyatımız uğursuzdursa bizim psixikamız və  həyatımız pozulur. Bu qız əslində əvvəlcədən bilirdi ki, onlar heç vaxt bir yerdə ola bilməyəcəklər. O bunu bilirdi. Amma xoşbəxt idi. Çünki onun həyatda bir qəhrəmanı vardı, bir mələyi vardı. Və o ona qovuşmasa belə nə vaxtsa onun şəklini qucaqlayıb yataraq rahatlıq tapacaqdı. Amma indi mələk şeytana dönüb və artıq yanında sadəcə onun hislərinə “hörmət etməyən” ailəsi var.

Sevgi bizə hava su kimi lazımdı. Sevgini biz axtarırıq. Və axtardığımız üçün də bir gün mütləq tapırıq. Sevgi budur. Bizi bizdən alan və bizi biz edən bu inanılmaz qüdsiyyətdə olan məvhum budur. Bizim ruhumuzun qidası və bütün ali hislərin başlandığı müqəddəs nöqtə.

Fuad Əsədov

BDU, Sosial Elmlər və Pixologiya, I kurs