Köhnə tramvay parkı xəyalların parçası,

Dəmiryol qırağı addımlayan gəncin açılmış ayaqqabı bağları

Cırılmış şalvarı, genbalaq köynəyi, dağınıq saçları

Biraz saqqal, bir də əzilmiş siqaret qutusu...

Yazılmış divarlar sökülmüş, döşəmələr əyilmiş, ağaclar üzlənmiş binalar

Rəngarəng park ,daş ağaclar içindəki karusellər,

Maskalı teatrda yaşayan insanlar,

Aynasız şəhərlər,səssiz küçələr ünvansız çərpələnglər....

Hündür hasarlarda gizlənən uçuq körpülər,

Böyük mənzillər, balaca evlərdə birləşən əllər... 

Əyni brend, rəngarəng t-shirt

Ciyəri zəhərli böyrəyi sancılı böyüyən gənclər...

Cırılmış kitabın səhifələri, Bakının toz küçələri

Birdə ürəkləri isitməyən ayaqları qucaqlaqlayan

Soyuq Mərmərləri-böyük qardaş nəzərləri...

Gecənin işıqları bircə lazım olur tikilən üzlüklərə,

Gizlənir gecələrdə sərxoş atanın göz yaşları

Xoşbəxt edə bilmir qədəhlər...

Dayanır limanda qollarına sarılan bir qızın duyğuları,

Qapanır otağına 90 dərəcə divarlara sirdaş tək tələbə oğlan...

Pəncərəsindən görünən məscidin yarımçıq minarələri

Hündür binalar altında, quyu dibində bəzən hıçqırıq pıçıldasa da bu şəhər,

Günəşi üfüqləri üzümüzdə hər səhər

Var səhər , sabah və inam

İnsan insan inam... 

Bu şəhər insan olanda

mən, sən və bizlə, insanla pərver olanda-

İnsan-inam, iman günəşə cəsarətlə açılanda

Dağlara baxmaq deyil yaylaq üçün aşmaq gərəkəndə,

Qapılarda gözləmək deyil zərblə açmaz,

Gərəkəndə bəlkə bir dəstə güllə, bəlkə sıxılmış əllə...

Bu şəhər o yuxudan oyanacaq və bizi oxuyacaq

Oxuduqca tanıyacaq, tanıdıqca bizim kimi olacaq yenidən…

Yenidən pərvər doğacaq…

Şamxal Həsənli